Πέρασαν πολλές μέρες. Ήθελα να σε δω. Σαν τρελός. Προσπαθούσα όμως να βρω τις ομορφότερες λέξεις ώστε να σου τις πω.
Γι αυτό άργησα.
Καθόμουν τα βράδια και σκεφτόμουν. Έστειβα το μυαλό μου να δω τι θα μπορούσα να σου πω. Με ποιο τρόπο να σε κάνω να με ερωτευτείς.
Φοβόμουν πως οι λέξεις που μου έρχονταν δεν ήταν ικανές να σου εκφράσουν όλα αυτά που κρύβονται στην ψυχή μου.
Έτσι σαν ένα αγρίμι κλειδωμένο μέσα σε ατσάλινο κλουβί δεν σε πλησίασα.
Λούφαξα στη φυλακή που δημιούργησα και περίμενα την έμπνευση να μου χαρίσει τις πολυπόθητες λέξεις.
Μια μέρα με έναν μαγικό τρόπο επιτέλους ήρθαν.
Οι λέξεις ξετυλίχτηκαν στο μυαλό μου και μπήκαν από μόνες τους σε σειρά. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος,
Τότε, είπα πως ήρθε η ώρα να έρθω να σε βρω.
Το έκανα. Έσπασα το κλουβί μου και από χαρά ξεκίνησα να τρέχω.
Ήρθα τρέχοντας μπροστά από την πόρτα σου.
Καλύτερα να μην ερχόμουν ποτέ.
Στέκομαι μπροστά στην πόρτα ασφαλείας και τείνω το χέρι μου στο κουδούνι.
Λες και ήξερες πως κάποιος στέκεται εκεί την άνοιξες πριν καν προλάβω να χτυπήσω.
Η ομορφιά που αντίκρισαν τα μάτια μου ήταν ασύλληπτη.
Χαμογέλασα…
Μέχρι που τον είδα πίσω σου να με κοιτάει με απορία.
Τα λόγια χάθηκαν ξαφνικά, οι λέξεις μπερδεύτηκαν ξανά στο απαίσιο κουβάρι τους.
Γύρισα την πλάτη μου και ξεκίνησα να τρέχω μακριά σου.
Καταραμένες λέξεις και κλουβιά…
