Η Αφροδίτη είναι ακόμα εδώ.
Δε θέλησε να φύγει.
Άλλοι έφυγαν.
Πολλοί.
Αυτή όμως όχι.
Μέσα από λευκούς αφρούς αναδύεται.
Ξανά και ξανά.
Μέσα σε καταπράσινους κάμπους και πάνω σε τραχιά βουνά έτρεχε.
Ξανά και ξανά.
Κάποτε γελούσε δυνατά και γάργαρο το γέλιο τούτο ακουγόταν στο χρυσοπράσινο νησί.
Τότε που δεν υπήρχε ούτε βορράς, ούτε νότος.
Τότε που δεν υπήρχε μαύρη φωτιά πολέμου να καίει στο διάβα της όνειρα κι ελπίδες…
Τότε.
Σήμερα θα έτρεχε να ξεφύγει απ’ όσα γίνονται, αν δεν της είχαν σπάσει τα πόδια.
Προσπαθεί να αποστρέψει το πρόσωπό της, να μη συναντηθεί με το κακό που νιώθει να ‘ρχεται…
Θα κάλυπτε τα έντρομα μάτια της, αν δεν της είχαν σπάσει τα χέρια.
Όμορφη όμως στέκεται κι αγέρωχα προσμένει.
Γλυκιά προσμονή της λευτευριάς.
Προσμένει την ειρήνη που κάποτε θα ‘ρθει.
Αν έρθει.
Κι αν δεν έρθει, γλυκιά ιδέα θα φωλιάζει στο μυαλό της και στο δικό μας.
Άλλοι αποφασίζουν κι ενωμένη δε θα νιώσει ποτέ πια.
Αλλού τα χέρια αλλού τα πόδια κι’ αλλού αυτή.
Μισή καρδιά, μισοί κάμποι, μισά βουνά, μισή πατρίδα.
Μισή.
Κουτσουρεμένη γη της λεμονιάς.
Αναστάσιος Γεωργίου
